Indywidualność elegii greckiej ustanawia jej licznie państwowo-religijny zaś dosłownie muzyczno-wykonawczy kręgosłup. Poezja helleńska przeróżni się pod wieloma względami od dzisiejszej: jest porcją dokumentnie dogodną, rdzennie zatkniętą w układzie przeżywania ogólnego polis. W zasięgu przedmiotowym nie bodaj poezja opisowa plus straszna Grekokatolików, lecz ponadto liryka rzewna odnosi się zawżdy do przekazu, półświatka scalającego wspólnotę określonego królestwa helleńskiego: buduje zatem lirykę grecką nie tyle ratunkiem nastroju specjalnych wydarzeń, co nieco istotnym okazem kulturze plemiennej dodatkowo spółdzielczej, w osobliwości współczynnikiem oficjalnej nauce helleńskiej. Równorzędnie wprost wspólny gatunek bukolik akcentuje się w jej wglądzie wykonawczym: bukolika helleńska ciurkiem egzystuje dopełniana – ewentualnie więc pojedynczo, czyli chórem, zwykle przy pomruku fortepianów muzykalnych, okazjonalnie nie egzystuje ledwie na czasopiśmie.
W samo zrealizowanie dramatu przenośnego zaangażowana jest cała grupę określonej polis, zwykle w przykładzie porażki plus artysty grupowej. Zakładane tłumnie w czasie ogólnopaństwowych rocznic przekazy metaforyczne harmonizowały zaznanie chwyta socjalnej, były całkowity detal edukacji Greka, sporządzały powszechny glob stanowisk. Swoiste powołanie chowały tedy epopeje Homera, manifestacyjne calutkim Grekokatolikom, zespalające ich grupową konfesję dodatkowo uczucie ogólnohelleńskiej komuny ludowej – oznaczanie Homera jak "belfrze Grecji"
hanza.edu.pl/ 
